زناشویی در ایران باستان

 درایران باستان زناشویی کاری نیکو و پسندیده بود و خودداری از آن و زندگی تجرد ناپسند و درخور نکوهش بود و گناه بزرگی به شمار می رفت.

در بسیاری از قسمت های اوستا به “بهدینان” سفارش شده که از بی عفتی ، زنا و کارهای زشت بپرهیزند و همواره درهرحال کوشش نمایند که گامی برخلاف عفت و پاکدامنی و پاکی بر ندارند.

سن ازدواج در ایران باستان:

سن بلوغ در ایران باستان پانزده سال بود. 

دختران جوان می توانستند پس از رسیدن به پانزده سالگی به خانه شوهر بروند. در کتاب “ویدورات” نوشته شده “آن باید خواهر یا دختر خود را پس از رسیدن به ۱۵ سالگی با گوشواره در گوش به یک مرد پارسانه زن بدهد.